Dag 13, Island tour


Vanwege zenuwen? word ik vroeg wakker, en kleed me aan, stap vervolgens naar buiten toe in het vroege ochtendlicht.
Bijna 6 uur, dus op straat is het stil, en afgezien van enkele immense kakkerlakken heb ik het rijk alleen.

Ik loop naar de 7/11 voor een ontbijtje, en zit precies om half 8 klaar om te wachten op het busje.
Noi is ook op tijd en we worden keurig opgehaald door een minivan, een busje geschikt voor 9 personen.

Na 30 minuten, bereiken we de haven, en we worden ingescheept in een boot, samen met 30 a 35 anderen.
De boot vaart langzaam weg en we zijn onderweg naar de eerste stop, Hong Island.

Hong Island is een van de vele eilanden in de andaman zee, en is onbewoond, heel erg leuk om te zien, hemelsblauw water
een strakblauwe lucht en eilandjes zover je kunt zien.





Met de kano gaan we een lagune in, waar letterlijk geen mens woont, heerlijk rustig, idyllisch mooi en adembenemend.






2e stop, The beach, kent u de film met Leonardo di Caprio, the beach, dat is hier opgenomen, en een tussenstop extra maakt het leuk
We krijgen ook hier ruim de tijd om rond te lopen.


Hierna worden we weer de boot ingejaagd en varen we door naar James Bond Island, waar wederom, hoe toepasselijk james bond film the man with the golden gun
is opgenomen.

Ook hier lopen we ruim rond en ondertussen trekt er een donkere lucht met wat onweer over, eng, het kan flink tekeer gaan
en zo snel veranderen qua weer.

Ook hier weer gelegenheid voor een lunch een wat foto momentjes.












Na een stukje varen komen we op een strand aan, waar een barbeque staat, inmiddels is het wat schemerig aan het worden.
Vlees gaat op de bbq, muziek schalt van de boot af en een kampvuur heet ons al welkom.

Drank wordt rijkelijk gratis uitgedeeld en het is een waar feestmaal.

De gids geeft aan dat we na zonsondergang niet meer het water in moeten gaan, vanwege haaien, die na zonsondergang wat dichter bij
de kust komen, en zo ons als lekkernij kunnen zien.

Angstig kijk ik naar het water en zie bewegingen in het water.
Voor de zekerheid nog maar een paar stappen extra het strand op.

Het eten gaat door en na het eten, vertelt de gids nog wat leuke anekdotes van eerdere tours, waaronder een van een stelletje
die na het avondeten nog even het water ingingen voor wat romantiek.

Haaien, jammer, weg romantiek. Volgens de gids zijn ze nooit meer teruggevonden en alhoewel dat me wat overdreven lijkt, kijk ik toch nog een keer
met een steelse blik naar het donkere water.

Ik zie een vin, of denk dit te zien, ik kan het niet met zekerheid zeggen.
Nou ja, nog een drankje, ik drink normaliter amper sterke drank, dus een paar glaasjes zijn voor mij voldoende om aangeschoten te raken.

Na een paar glaasjes, word ik gezellig zeg maar en de sterke verhalen komen los.
(ben ik erg goed in, na wat drankjes, zie ik mezelf als Rambo zelf

Om een uur of tien, pakt onze gids een fluoscerende bal en gooit deze een rot eind het water in. Het is tijd voor een game.
Hero of the day heet het.

Iedereen kijkt vol verwachting naar de bal, alsof deze ieder moment opgevreten kan worden... de bal drijft een beetje af en lijkt steeds verder
van de kust te gaan.

De gids neemt een ogenblik stilte en vraag een vrijwilliger om de bal te gaan halen.
Wie durft....

Tja, het werd heel stil op dat moment, heel stil.... als ik wist wat voor geluid zandvlooien maken, zou ik dat nu kunnen horen.
Niemand voelt zich geroepen, beter een zero, dan een opgevreten of aangevreten hero.
Ik wil ook graag heelhuids met al mijn ledematen thuiskomen, dus ik ben ook stil.

Mensen mompelen weer een beetje en iedereen smoest een beetje, overmoedig fluister ik Noi toe, dat ik de bal best durf te halen, maar ach,
ik geef ook graag de rest een kans.

Sufferd die ik ben......



Ze praat even met de gids en voila, alle 35 mensen weten nu dat ik die rotbal best durf te halen..
Daar sta je dan, met je grote mond en je stoerdoenerij.... wat nu


Tja, wil je niet compleet voor paal komen te staan voor de rest zul je wel moeten dus met een angstige glimlach op mijn gezicht
treed ik naar voren.
De groep klapt, joelt en juicht uitbundig, en ik weet niet of ze dat doen als respect voor mij, of dat ze graag willen zien
hoe ik aangevallen kan worden door een partij uitgehongerde haaien....


Puntje bij paaltje kan ik niet meer terug, en het onvermijdelijke dringt door.
Ik zet me schrap, en spurt het water in met een rotgang.

Ik ben nog steeds heilig overtuigd dat als er iemand naast had gestaan met een stopwatch, ik een nieuw olympisch record gevestigd heb.
Zwemmen, zwemmen, en ieder ogenblik verwacht ik dat mijn benen gevangen worden in een bek met vlijmscherpe tanden.

Angst geeft vleugels en dat kan ik zeker beamen. Die klerebal lag lekker ver en op een gegeven moment stoot ik met mijn voet ergens tegenaan.
Dat is genoeg om nog harder te zwemmen, ik weet zeker dat ik op dat moment Pieter van de Hoogeband eruit gezwommen had....

Uiteindelijk de bal opgevist en met een rotgang terug naar het strand.
Daar aangekomen, loop ik ongeschonden, het strand op met de bal in mijn handen.

De groep juicht nu echt voor mij en geeft me schouderklopjes.
De gids lacht en geeft schuddebuikend van het lachen aan dat er hier al geen jaren meer haaien voorkomen... en dat het allemaal een grote grap is.

Deze hero of the day voelt zich ineens niet meer zo stoer, in plaats van worstelen met haaien, doodsangsten en stoere verhalen heb ik
nu gewoon een nachtelijk zwemtochtje gemaakt.

Toch blijf ik hero of the day en daar hoort een prijs bij.
Als ik wil, mag ik een nacht slapen in een vissershutje op het eiland en komen ze me morgen weer halen.
Helemaal alleen, op mijn eigen eiland.


Ik ben al sinds jaar en dag fan van expeditie robinson en daar hoef ik niet lang over na te denken, graag!!!!
Ze geven me een noodzender, zaklamp, een kano, wat water en eten en de belofte dat ze morgen terugkomen voor me. En de waarschuwing om de apen niet te voeren.
De apen die hier leven, zijn wild, ze kunnen flink bijten, dus voor de zekerheid beter niet voeren.

Die beestjes hebben inderdaad een gebit waar de gemiddelde carnivoor jaloers op wordt, dus doe maar niet.

Het hutje, want meer is het niet is mijn huisje, en het eiland is voor mij als zij teruggaan naar de boot.
De boot vaart weg, en met de boot die wegvaart, gaat ook het geluid en de gezelligheid weg.


Ineens ben ik alleen, en het kampvuur gaat uit.
Naast alleen ben zit ik nu ook in een hutje van bamboe in het donker.

Ik hoor allerlei geluiden, ploffende geluiden in de buurt van de hut, geritsel in de bladeren, de branding, ergens een aap die krijst.
En tja, dan slaap je niet lekker, of eigenlijk helemaal niet.

Je moet wel een enorme bikkel zijn wil je dan lekker gaan slapen, en dat ben ik klaarblijkelijk niet, want ik zit de hele nacht
spelletjes te spelen op mijn telefoon.... en dank de heer in wie ik steeds meer begin te geloven dat het dag wordt...


De dag komt, en ineeens zit mijn eiland er wonderschoon uit, je kijkt uit over zee, en fantastisch, je bent alleen...
in de kano vaar ik de laguna over en geniet van ieder ogenblik.

Veel te snel hoor ik de boot aankomen om mij op te pikken, maar ik kan vertellen dat ik een nacht heb doorgebracht op een onbewoond eiland!.





Terugkomst.

Na terugkomst, de rest van de groep heeft heerlijk geslapen op de boot, worden we na nog wat eilandjes afgezet in de haven.
De minivan brengt ons terug naar Patong en aangekomen op mijn kamertje, val ik diep in slaap, omdat ik bek- en bekaf ben.

Tegen de avond word ik wakker, uitgerust, fit en wel, en vertel mijn ervaringen aan de aanwezigen in de bar.
Leuk, hilarisch en natuurlijk ben ik het middelpunt van de spot.

Noi komt naar me toe en dankt me vriendelijk voor het meenemen, ik dank haar voor haar gezelschap, en ze vraagt me mee
naar een karaoke bar.

Eerst loop ik naar het strand, ik moet een phuket zonsondergang zien, omdat deze beroemd zijn, ik heb geluk, en het weer zit mee.
Snel de camera erbij, klaarzetten, instellen, inschatten en klik.






Binnen 30 minuten komt er werkelijk waar een heel kleurenpalet langs, zo mooi, niet op de plaat vast te leggen, ik waag nog een poging.