Als het voor weinig is mag dan mag hij daar ook wel staan :D:D:D

Ja dat wisten we! :D maarre daar is al heel wat gezeik over geweest, ben blij dat ie er zondag weer vanaf gaat :redface:

hahahahha ik vind het mooi !

gezeik?

waarom?

Ik vind de nabewerking niet mooi, vind het ook niet mooi dat de moderator in kwestie zijn naam er levensgroot onderknalt.
Als het niet op het nrbord had gestaan kan men die foto ook anders interpreteren, ik heb de foto gemaakt en het is mijn auto... Omdat hij die foto heeft bewerkt moet zijn naam er dan onder??
Als ze me dat van te voren gemeld hadden had ik de foto zelf bewerkt.

Daar komt nog eens bij dat jongeheer Katirzan niet tegen opbouwende kritiek/commentaar kan en helemaal in de stress schiet als ik hem daar op een normale volwassen manier op aanspreek...
Noemt mij vervolgens een amateur bla bla bla

Jammer dat zo'n leuk initiatief zo moet gaan, terwijl mijn auto de eerste is die daar staat. Dan verwacht je dat je een aantal tips mag geven om het in de toekomst te verbeteren...
Helaas stond hij daar niet voor open :(

Laat duidelijk zijn dat IK hier geen VWforum / Volksforum discussie van wil maken, wat er in de bovenstaande tekst staat is met diverse mods besproken en is uiteindelijk netjes opgelost!
Ik vond het gewoon een leuk initiatief helaas werd er daar voor mij een iets negatieve ervaring aan gegeven :(

De originele foto:




Op deze foto komt de kleur van de lak veel beter tot zijn recht! en daardoor de auto, vind ik persoonlijk...

De bewerkte foto door Katirzan:

indd ook ik vind de originele foto mooier.
waarom shoppen? hij is prima/goed/mooi zo..

maar ja....

iemand nog vunzige verhalen??

Hij vertelde openlijk op het forum dat mijn foto amateuristisch was, en veel nabewerking nodig had om door mensen mooi gevonden te worden :D

toch jammer dat dat zo moet, die jongen doet uitspraken over mij en mijn talenten terwijl hij mij en mijn werk niet kent :D :rock:

Nee vunzige verhalen heb ik helaas niet :D

lelijke actie, ik vind de originele foto ook mooier

CDtje al op de post ?

Ja hoor, ik heb het bij m'n secretaresse/persoonlijke assistente afgegeven en die zou dat vandaag voor me regelen! Dus als de postbode in Kampen werkt op zaterdag... :D

Super !!!! :rock: :D :tongue: ;)

En dan vind ik nu dat die katirzan helemaal gelijk heeft !
Die foto lijkt nergens op
:tongue: :tongue: :tongue: :tongue: :tongue:

Grapje

"Hoie-hoi! Hoie-hoi, kabouter Hummel!"

"Nellie! Nellie Konijn!"

Al dat lawaai boven de grote boswei in het toverbos komt vanaf de groene bezemsteel van de goede heks Kabouterneusje.

"Hup, bezempje, dalen. Naar beneden, schiet op, ik wil naar mijn vriendin Nellie Konijn", krijst de heks.

"Hup, hup", roept kabouter Ukje die achter haar zit. "Schiet op! Ik wil naar mijn vriendje Hummel!"

Hij neemt zijn muts van zijn hoofd en zwaait ermee.

"Ik ben er ook, belletje van Hummel", rinkelt het belletje aan zijn muts.

"Leuk nog meer lawaai. Vooruit, heksenbel", lacht Kabouterneusje. Dat laat de grote heksenbel aan de hoge heksenhoed zich geen twee keer zeggen. Ze doet haar best, en hoe!

"Ring! Ring! Ring! Wij komen op bezoek uit het kabouterbos!"

Gelukkig kan de groene bezem van Kabouterneusje niet praten of rinkelen. Wat hij wel kan? Wapperen met zijn takkenbos.

Zjoefff, zjoefff, zjoefff, wappert hij.

Een uurtje later wandelen Kabouterneusje en Nellie over het bospad. Naast haar, op zijn takkenbos, wandelt de bezem. Kabouterneusje graait in de diepe zak van haar heksenkleed.

"Nellie, kijk eens wat ik heb meegebracht?"

"Heksenbabbelaars! Wat lekker."

"Stil! Laat Hummel het niet horen. Ik mag van hem geen babbelaars maken."

Dat begrijpt Nellie best, want wie op heksenbabbelaars zuigt, wordt onzichtbaar.

"Zullen we er eentje nemen?" fluistert ze.

"Natúúrlijk", fluistert Kabouterneusje terug.

Hap, doet de heks. Hap, doet Nellie en weg zijn ze. Alleen de bezem is nog te zien.

Om de hoek van het bospad komt Karel Konijn, het broertje van Nellie, aanrennen.

"Hé, bezem, wat doe jij hier zo alleen? Kom maar mee, ik breng je gauw naar Kabouterneusje. Ze heeft je vast al gemist."

Hij grijpt de bezemsteel vast.

Zjoefff, zjoefff, wappert de bezem boos.

"Ja, het is al goed, je bent natuurlijk blij dat ik je gevonden heb", zegt het konijn vriendelijk.

Dat bedoelt de bezem helemaal niet. Nijdig wappert hij met zijn takken. Pats. Karel krijgt een tik tegen zijn staartje. Pats, nog één.

"Zeg eens even!"

Karel pakt de takken vast.

"Zo, nu kun je niet meer slaan."

Nee, slaan kan de bezem niet meer, maar vliegen wel. Alsof hij een vogel is, scheert hij over de struiken, met het konijn hangend aan zijn takkenbos.

"Help", schreeuwt Karel. "Nare bezem. Ik wilde je toch alleen maar terugbrengen?"

Wat doen Nellie en Kabouterneusje? Ze lachen! Ze liggen bijna dubbel van de pret. De heksenbel lacht ook.

"Hing, hing, hing, gek konijn, hing, hing, hing."

Floep, daar is Nellie. Floep, daar staat ook Kabouterneusje. De babbelaars zijn op.

"D...daal, b...bezem!" hiklacht de heks. Boem. De bezem staat weer op het bospad. Wie daar ook is? Hummel.

Hij schudt zijn hoofd. Het belletje aan zijn muts rinkelt:

"Kabouterneusje is stout, ringeling."

"Dat weet Kabouterneusje zelf ook wel", zegt Hummel.

"Geef mij die babbelaars maar, ondeugende heks."

Hij houdt zijn hand op. Kabouterneusje legt er zes babbelaars in.

"Het was juist zo leuk", moppert Nellie.

"Nog wel," zegt Hummel, "maar als Karel zich bezeerd had, was het niet meer leuk geweest."

"Bah, wat ben jij flauw en braaf", rinkelt de heksenbel boos.

Hummel loopt naar de boswei, maar opeens blijft hij staan en kijkt naar zijn teentjes. Daar begint het te kriebelen. Hij weet wat dat betekent: hij móet dansen. Leuke, vrolijke, droevige, of gekke kabouterdansen. Hij legt zijn handen op zijn rug en danst. Van links naar rechts, voorover en achterover. De punt van zijn muts zwiept heen en weer en het belletje rinkelt:

"Wat is dat voor een dans, Hummel?"

"De onzichtbare heksendans, belletje."

"Ringeling", rinkelt het belletje. "Heksenbabbelaars. Weg zijn en konijnenheksen."

"Belletje! Van dat verhaal snapt niemand iets", lacht Hummel. "Kom hier, dan stop ik jou weg."

"Niet doen", rinkelt het belletje. "Ik ben al braaf, net zo braaf als Kabouterneusje. Ringeling."

Is Kabouterneusje echt braaf? Met Nellie wandelt ze weer door het toverbos. Naast haar, op zijn takkenbos, wandelt de bezem. Weer graait Kabouterneusje in de diepe zak van haar heksenkleed.

"Nellie, kijk eens wat ik heb meegebracht?"

"Heksenbabbelaars! Wat lekker."

"Stil!" De kabouterheks kijkt om zich heen. "Laat Hummel het niet horen."

"Zullen we?" vraagt Nellie.

"Natúúrlijk", knikt Kabouterneusje.

Even later wandelt de bezem weer alleen over het bospad.

"Foei Kabouterneusje!" rinkelt de grote heksenbel. "Wat ben jij lekker stout!"

Ik ben Frank: een klein Frans frietje. Ik zit in een grote patatzak. Het is meestal wel redelijk licht in de zak, maar soms is het ook pikkedonker. Ik zit in de zak met heel veel andere frietjes, maar toch voel ik me erg eenzaam. Ik leef nou al twee dagen in de zak. Wat daarvoor is gebeurd kan ik me niet herinneren. Het leven van een patatje valt niet altijd mee. Je moet de hele dag maar stil liggen en als je pech hebt lig je onderop. Die pech heb ik weer. Precies bovenop me ligt Japie. Hij is de grootste en dus heeft hij alles voor het zeggen. Er valt niet veel te zeggen in een patatzak, dus dat valt eigenlijk wel mee. Bovenop Japie liggen vast wel meer patatjes, maar dat kan ik niet zien.

Ineens wordt de patatzak enorm door elkaar geschud. Japie begint op me te schelden.
"Ik doe helemaal niks!" roep ik wanhopig
Het schudden gaat nog een paar seconden door. Dan wordt de zak met een plof ergens neergezet. Wat zal er buiten de zak gebeuren? Dat zal ik nu wel eens willen weten.
Het is een tijdje stil maar dan wordt er weer flink geschud. De zak wordt weer neergezet. Ineens gaat de zak geleidelijk vooruit. Dan stopt hij weer en dan gaat hij vooruit. Nadat dat een paar keer wordt gedaan wordt de zak voor de zoveelste keer opgetild en ergens anders neergelegd. Soms komt er een ontzettende dreun op de zak. Dan kan niemand zich meer bewegen. Maar ja, anders kunnen we dat ook niet.

Die tijd daarna is het ook veel van: opgetild worden en weer neergelegd worden. Na een tijd wordt de zak in een erg koude ruimte gezet. Ik zit nog steeds in de dichte zak, maar de kou komt ook naar binnen. Ik lig niet meer onderop, maar een beetje middenin. Ik lig nu bovenop Japie, die luid ligt te mopperen. Ik zie nu veel meer frietjes. Ook die ik nog nooit heb gezien.

Het is al een hele tijd later als de zak weer wordt opgetild. Tot mijn grote schrik wordt de zak opengemaakt! Ik ben wel bang, maar aan de andere kant wil ik ook wel eens iets van de "buitenwereld" zien. Boven me is de zak al open. Door het gat zie ik een bruin plafond. Is dit nou de buitenwereld? Lang om daar over na te denken heb ik niet, want de zak wordt een halve slag omgedraaid. Iedereen valt uit de zak. Ik ook. Sommige proberen zich aan de zak vast te klemmen, maar dat lukt niet. Ook zij vallen naar beneden. Een paar seconden val ik door de lucht. Dan "plomp" ik in een soort modderig bad. Ik weet niet hoe ik het zomaar weet maar het is vet waarin ik lig. Op het begin valt de hitte nog wel mee, maar het wordt steeds erger. Ik vind het vet wel lekker om in te liggen, maar de hitte mag van mij wel wat verminderen. Door het vet kan ik niet goed om me heen kijken, maar vaag zie ik Japie in het vet liggen. Hij is bijna niet te herkennen, want aan de randjes van hem zit een bruin gebakken randje. Ik kan wel zien dat hij het erg moeilijk heeft. Waarmee? Tja, dat weet ik ook niet.

Ik lig al een tijdje in het vet, totdat een ijzeren zeef, in de vorm van een bakje mij en alle anderen opvist. Dan worden we in een levensgrote pan gegooid. Omdat ik 1 van de kleinste en de lichtste ben, kom ik als 1 van de eersten op de bodem van de pan terecht. Bovenop me komen een heleboel anderen te liggen. Het begint een beetje te regenen. Niet met water, maar kleine korreltjes. Ik neem er een likje van. Mmm, lekker! Het is... zout. Ja. Ik neem er nog een paar likjes van, maar al gauw zit ik vol.

Na een tijdje wordt er een ijzeren lepel onder me geschoven. Samen met een ander frietje lig ik op de lepel. Dan worden we op een groot, plat ding gelegd. Ik kom naast een heel mooi meisjesfrietje te liggen. Gelijk word ik verliefd. Ze heeft zo'n mooi bruin randje. Bovendien is ze ongeveer net zo groot als mij.
"Hoe heet je?" vraag ik aan het meisjesfrietje
"Maartje." Zegt het meisjesfrietje
"Wat ben jij mooi," fluister ik tegen Maartje
"Jij ook. Je heet toch Frank?" vraagt Maartje
Ik knik.
"Hoe weet je dat eigenlijk?"
"Ik heb wel eens over je gehoord." antwoordt Maartje
Zo! Dan was ik dus toch beroemd in de zak! Ik ga nog iets dichterbij Maartje liggen. Verliefd kijk ik haar aan. Verliefd kijkt Maartje terug.

Een tijdje liggen we stil naast elkaar. Ik hoor geklop. Is dat mÃ*jn hart of die van Maartje? Alle twee, geloof ik. Die van mij, omdat ik opgewonden van Maartje ben geworden. Ik hoop dat Maartje dat ook van mij is geworden, maar ik denk dat haar hart klopt omdat ze bang is. Toch nog maar even vragen voor de zekerheid.
"Ben je bang?"
"Ja," antwoordt het zachte stemmetje van Maartje
Het liefst zal ik een arm om haar heen hebben geslagen hebben, maar ik heb nu eenmaal geen arm, dus dat zal moeilijk gaan.
Ik voel het warme lijfje van Maartje tegen me aangedrukt.
"Ik blijf mijn hele leven bij jou Frank."
Als dat tot me door gedrongen is, begin ik van binnen helemaal te gloeien. Mijn hele leven had ze gezegd. Ja, dat kan een frietje wel zeggen. Haar hele leven kan over een paar minuten al zijn afgelopen. De mijne ook trouwens.

Plotseling wordt een ijzeren staafje in mijn buik geprikt. Ik schreeuw het uit van de pijn. Als ik voel dat ik omhoog ga, klem ik me goed tegen Maartje aan.
"Frank!" roept Maartje
"Hou me goed vast, dan kan er niks gebeuren," zeg ik
Natuurlijk kon er van alles gebeuren, maar dat zei ik maar niet. Ik, nog steeds aan het stengeltje bengelend, hou Maartje goed vast. Het stengeltje met Maartje en ik eraan gaat omhoog. Dan worden we door een opening geduwd en van het stengeltje af geduwd. We komen op een waterig kussentje te liggen. Het is erg donker. Maartje ligt naast me. Tijd om verliefd te zijn heb ik niet, want ik heb het veel te druk met Maartje te troosten. Eigenlijk is ze zo wel het liefst: als ze bang is.

Ineens zie ik boven me een stuk of acht grote stenen die langzaam naar beneden komen. Ik kan niet meer aan de stenen ontkomen. Ik voel de stenen al tegen me aankomen. Ze drukken me helemaal fijn. De pijn die ik daarbij voel is onverdraaglijk. Naast me hoor ik geschreeuw van Maartje, maar niet zo lang.
Dan ga ik in een soort glijbaan. Met een noodgang vlieg ik naar beneden. Leuk vind ik het niet, want ik heb de erge pijn nog steeds. Het onderste stuk van mijn lijf is er al af.
Dan kom ik op een zachte, modderige bodem te liggen. Het moment daarna kan ik niks meer herinneren. Ik kan me niet bewegen, want ik heb geen gevoel meer. Ook geen pijn. Ik zie ook niks meer.

Een klein poosje later word ik weer wakker. Ik kijk om me heen. Ik heb al weer een klein beetje gevoel in me boven lichaam. Aan de ene kant van me ligt een half frietje. Hij is aardig breed. Maar... Maar... Dat is Japie! Ik schud een beetje tegen hem aan, maar hij beweegt niet. Hij heeft een hele gekke kleur. Dan weet ik wat er aan de hand is. Japie is dood. Ik krijg er tranen van. Ik heb Japie nooit aardig gevonden, maar toch vind ik het heel erg. Aan de andere kant van me ligt Maartje. Leeft zij eigenlijk nog wel? Ik fluister zacht haar naam. Geen antwoord. Ik word paniekerig. Ik por een beetje tegen haar aan. Steeds harder, maar ze beweegt niet. Haar ogen zijn dicht. Ik hoor haar hard niet meer kloppen. Dood galmt het door mijn hoofd, maar ik durf het zelf niet te geloven. Ik begin om me heen te schreeuwen om hulp, maar niemand komt. Dat maakt eigenlijk niks uit. Maartje is toch al dood hoe erg ik het ook vind. Dikke tranen lopen over mijn lijf. In mijn hoofd klinken de woorden die Maartje had gezegd op het ijzeren ding. Ik blijf mijn hele leven bij jou heeft Maartje gezegd. Die woorden zou ik nooit vergeten. Ze heeft het wel gedaan trouwens.

Nu is het me pas opgevallen dat ik niet de enige ben die daar ligt. Om me heen liggen allemaal frietjes. Ook andere dingen. Ik kan niet goed zien of ze dood zijn, maar ik vrees van wel. Mijn hele leven is niks meer waard. Zelf besef ik maar al te goed dat ik niet lang meer leef. Ik maak me er ook geen zorgen om. Het is erg benauwd in de ruimte waar ik me bevind. Eigenlijk wil ik nu ook dood. Niemand die meer om me geeft. Er is zelfs niemand meer die me kent! Ik heb pijn, ik heb het benauwd, ik ben verdrietig.

Ineens ploft er een heel groot ding boven op m'n buik. Het is een groot, rond, hard ding. Dat is ook het laatste wat ik me kan herinneren, want ik val in een diepe slaap. Een tijdje is het nog een diepe slaap, maar dan ben ik dood.

Het is nu 2 dagen later. Ik herinner me de hele gebeurtenis als de dag van gisteren. Ik kijk terug op een spannende tijd. Sommige momenten zoals de laatste paar minuten van mijn leven waren vreselijk, maar de tijd die ik met Maartje doorbracht was toch wel weer heerlijk. Vlak na ik dood was gegaan was ik een tijd helemaal weg. Toen werd ik wakker op een witte, zachte bodem. Om me heen zag ik een heel mooi landschap. Er was eten in overvloed. Nu is het eten al bijna op, dus het is tijd om weer een nieuw plekje te zoeken. Ik heb verder nog geen frietjes gezien, maar die komende minuten komt daar verandering in. Ik zie een mooi meisjesfrietje die Francien heet. Ik loop er op af. Gelijk worden we weer verliefd. Ze doet me denken aan Maartje. Alleen is Maartje toch een heel stuk liever dan Francien, maar trouwen we met elkaar en krijgen wel 25 kinderen. Dat is mijn geluksgetal dus daarom hebben we daar voor gekozen. Met z'n 27en leven we nog lang en gelukkig...

zo mensen succes!

vunzig genoeg? :D :D

hmm had het eigenlijk nog niet gelezen..

maar het is eigenlijk een beetje TE vunzig.
zal ik het maar weg halen?

ja vunzig genoeg heb hem niet eens helemaal gelezen :D:D

Ik zit hier op m'n werk kijken wat voor leuks er nu weer getiept is, lees ik dat... hahahaha :D

@ Jasper: het is nog niet weg hoor ;)

mooi laten staan...haha parmantige borstjes..moehaha!!

Hahahahahaha :chair:

:tongue:

lekker verhaaltje weer toob :)