BMS = Battery Mamagement System, inderdaad.

Bestaat uit een centrale eenheid en meet- (en laad-) en ontlaadlogica van cellen. In ons geval alleen ontlaadlogica.

Over elke batterij (dus alle 112) komt er een printplaatje met daarop een microcontrollertje. Elk microcontrollertje heeft zijn eigen adres.

Het gaat er om dat 2^4 = 16 . Dus je kunt een adres in 4 bits coderen ( 0 tot en met 15)

De kleine printplaatjes worden dan per 16 achter elkaar op een besturingskabel aangesloten, en dan gaan er dus 7 banken met volledig bezette adressen op de centrale eenheid aangesloten worden.

Dan is het dus, simpel gezegd, bijvoorbeeld zo: Cel 4.11 is dus cel uit de 5e bank, en dan 12e van links (omdat je met 0 begint te tellen).

Maar dat verschilt per BMS, laatst had ik een systeem in de handen met besturing voor 3 banken van 64. Daarbij waren 128 cellen aangesloten, 2 volle banken.

Wat is het doel?

Door elke cel loopt per definitie dezelfde stroom, zij zijn in serie geschakeld. Door toleranties in productie en allerlei bijzaken kan het gebeuren, dat cellen niet helemaal gelijk zijn. Dit resulteert in het uit elkaar lopen van spanning. Maar dat is niet goed.

Stel, je hebt 2 cellen, met nominale spanning van 3.2V. Stel, ze hebben beide 3.2V . Dan is het in serie 6.4 V. Stel nu, de ene is ietsje beter dan de andere, eentje heeft dan 3.5V en de andere 2.9V. Samen nog steeds 6.4, maar de ene gaat misschien wel ploffen, en de andere wordt te diep ontladen en sterft...

Stel, je hebt 112 cellen... 112x 3.2 = 358.4V zeg grof 360.

Je ziet het niet op het oog, dat er een cel 1 volt te veel heeft.. maar dat is voor die cel al dodelijk.

Elke cel wordt gemeten door het bijbehorend controleplaatje, en de gegevens gaan naar de centrale eenheid, die dus het adres van de cel weet EN wat de status ervan is. Er wordt dan een berekening gemaakt, soort van gemiddelde celspanning berekend en worden de cellen daar naar toe gewerkt door ze sterker te ontladen of minder sterk te laden, in ons geval. Dit was een goedkope en betrouwbare oplossing van de leverancier. En dit proces vindt dus continu plaats. Inprincipe kun je stellen: hoe meer BMS-bezigheid je nodig hebt, hoe slechter de cellen zijn in de zin van afwijkend van elkaar. BMS bezigheid wordt uitgedrukt in stroom van het ontladen van een cel.

Edit:

Oh ja, even voor de volledigheid. Zo als ik al zei, de stroom door elke cel is per definitie gelijk. Dus, hoe kun je die nou sterker ontladen en minder sterk laden?
Door over elke cel een weerstandje te schakelen, dat een beetje vermogen kan dissiperen. De BMS stuurt dan de microcontroller van de desbetreffende cel aan, zodat het met PWM (pulse width modulation) dat weerstandje aan/uit zet. Op die manier kun je weinig en veel vermogen kwijt (relatief, je praat nog steeds over nog niet eens 10 Watt).